گوش بر آواز و چشمم بر درست

شور از آن شیرین زبانم در سرست

دلستان و دل ربای و دل فریب

جان فدای او که از جان خوش ترست

زلف شهرآشوب او تا شهره شد

شش جهات شهر پر شور و شرست

خواب چون در چشم گنجد هر که را

خار بالین است و خارا بسترست

شاخ امیدش چه برها می دهد

هرکه را این میوهٔ دل در برست

دشمنانم گر ملامت می کنند

اعتراض دوستان مشکل ترست

رقص چست و قامت چالاک او

راستی را رشک سرو کشمرست

از لب شیرین شورانگیز او

بوسه ای چندم به غایت درخور است

چون کنم طاقت ندارم یک نظر

چشم من خفاش و روی او خورست

دانهٔ خال سیاهش بین که چون

خوش نشسته بر کنار کوثرست

هرکه بیند گوید آخر با خضر

هندویی چون در مراتب هم برست

پس نزاری هم بدین نسبت به دوست

ذره ای با آفتاب خاور است